Ashâb-ı Kirâm'ı sevmek vazifemiz

Ashâb-ı Kirâm'ı sevmek vazifemiz

Ashâb-ı Kirâm'ın hepsine hürmet etmek ve onlar hakkında ileri geri konuşmamak vâcibdir. Çünkü Allâhü Teâlâ Kur'ân-ı Kerîm'in birçok âyetlerinde onları medhetmiştir. "O gün ki göreceksin o erkek ve kadın mü'minleri, önlerinde ve sağlarında nurları koşuyor..." (Hadid-12) mealindeki âyet-i kerimesi bunlardandır. Allah'ın Resulü de onları sevmiş ve birçok hadîs-i şerifinde medhetmiştir. "Ashabıma eza eden bana ezâ etmiş olur, bana ezada bulunmuş olan da Allâhü Teâlâ'ya ezâ etmiş gibi olur." hadîs-i şerifi bunlardandır.

Dört mezheb imamlarımız da, Ashâb'ın arasında zuhur eden şeylerin hiçbirisi hakkında konuşmamak îcâb ettiğini bildirmişlerdir. Bu meselelerde diline sahip olmalı ve onların sadece güzel ahlâk ve meziyetlerini anlamaya çalışıp onlara muhabbet etmeli; onların ahlâkı ile ahlâklanmaya çalışmalıdır. Resûlullâh'ın bütün Ashabı hidâyet üzeredir. Onların tamâmı âdildirler; onlardan bizlere her tebliğ edilen şey haktır, doğrudur. Hadîs-i şerifte: "Benim ashabım gökteki yıldızlar gibidirler, herhangisine uyarsanız hidâyet bulursunuz." buyurulmuştur.



Her kim Ashâb-ı Kirâm'ın dindeki gayretlerini, mallarını, canlarını Allah ve Resulünün uğrunda harcadıklarını bilirse, onların şanlarının büyüklüğünde şüphe edemez, onların hepsini sever. Bu hâl, kendisini onlar aleyhinde konuşmaktan alıkor, onlardan her hangi birini kötülemeyi îmâna zıt görür. Bizim için en güzeli, kendi nefsimizin ayıplarıyla meşgul olmak, kendi kalblerimizi günahlardan temizlemeğe çalışmaktır, onlardan dilimizi tutmak, aralarında geçenleri Allâhü teâlâ'ya havale eylemektir.

Resûlullâh'ın ehl-i beytine muhabbet etmekle beraber onun bütün ashabına tâzîm eden, onların aralarındaki ihtilâfları güzel yorumlayan kimseler, ehli sünnet ve cemaata dâhildir, Haricîlerden, Râfizîlerden uzaktır. Zîrâ ehl-i beyti sevmemek Haricîliktir, Ashâb-ı Kirâm'ı sevmemek de Rafızîliktir. Ehl-i beyte muhabbet ile beraber bütün Ashâb-ı Kirâm'a tâzîm ve hürmet ise ehl-i sünnet yoludur.